تاثیر انزوای مزمن اجتماعی بر مغز
بازار مقاله: ایسنا یه نقل از تك تایمز نوشت: محققان در یك مطالعه جدید به نتایج انزوای مزمن اجتماعی برای مغز و یك راه ممكن برای از بین بردن اثرات منفی آن پیدا كردند، كه منجر به استفاده بالقوه در روان درمانی و مدیریت اختلالات روانی می گردد. اما آیا انزوای اجتماعی بر رفتار و شیمی مغز تاثیر می گذارد؟
محققان شواهدی در خصوص تغییرات شیمی مغز، در نتیجه انزوای مزمن اجتماعی یافتند، اما آنها همینطور درمان احتمالی آن را هم یافته اند.
انزوای اجتماعی(social isolation) یك وضعیت عدم ارتباط كامل یا نزدیك به كامل بین فرد و جامعه است كه با تنهایی متفاوت می باشد و نشان دهنده عدم ارتباط با دیگر انسان ها است.
انزوای اجتماعی می تواند در هر سنی دامن گیر فرد شود، گرچه علائم آن ممكن است بر مبنای گروه های سنی، متفاوت باشد.
انواع انزوای اجتماعی می تواند شامل در خانه ماندن برای مدت زمان طولانی، عدم ارتباط با خانواده، آشنایان یا دوستان و اجتناب از هرگونه تماس با دیگر افراد در زمانی كه فرصت آن بوجود می آید، باشد.
محققان طی یك مطالعه جدید دریافتند كه انزوای مزمن اجتماعی در واقع بر روی شیمی مغز تاثیر می گذارد و منجر به تغییرات منفی رفتاری می گردد.
محققان برای آزمایش اثرات انزوای اجتماعی، دو دسته موش را، یك دسته به مدت دو هفته و دسته دیگر به مدت 24 ساعت در حالت انزوای اجتماعی قرار دادند و رفتارهای ناشی از آن را مشاهده نمودند.
جالب توجه است كه محققان تغییرات رفتاری خاصی را در موش هایی كه به مدت طولانی ایزوله شده بودند، مشاهده نمودند. آنها ترسو و پرخاشگر شده بودند.
به عنوان مثال، هنگامی كه در مواجهه شدید با تهدید قرار گرفتند، موش هایی كه تحت دو هفته انزوای اجتماعی قرار داشتند، در جای خود ایستادند. در حالیكه موش هایی كه تحت 24 ساعت انزوای اجتماعی قرار داشتند، بعد از تهدید، چنین رفتاری نداشتند و واكنش مناسبی نشان دادند.
علاوه بر این، دیگر رفتارهای مشاهده شده در بین موش هایی كه تحت انزوای مزمن قرار داشتند، شامل ترس مداوم، حساسیت نسبت به محرك های تهدید و افزایش پرخاشگری به موش های ناآشنا هستند.
مطالعه قبلی نشان داد كه "تاچیكینین"، یك عنصر شیمیایی عصبی، نقش مهمی در تولید رفتارهای پرخاشگرانه در بین مگس های سركه ایزوله شده اجتماعی دارد.
برای درك اثرات "تاچیكینین" بر پرخاشگری ناشی از انزوای اجتماعی در پستانداران، محققان مطالعه حاضر به بررسی اثرات آن بر روی موش پرداختند.
در موش، ژن "تاچیكینین تك2"(Tac2)، "NkB" را كه یك نوروپپتید تولید شده در مناطقی از مغز مانند هیپوتالاموس و آمیگدال است كه مناطق در رابطه با رفتار اجتماعی و عاطفی هستند، رمزگذاری می كند.
آنچه محققان دریافتند این بود كه انزوای مزمن اجتماعی عملا انتشار Tac2 را افزایش داد و همینطور تولید NkB را در مغز افزایش داد. علاوه بر این، هنگامی كه محققان به صورت مصنوعی سطوح Tac2 را در موش های بدون استرس افزایش دادند، آنها درست مانند حیوانات تحت تأثیر استرس و منزوی اجتماعی رفتار كردند.
شگفت آور بود كه هنگامی كه محققان دارویی كه گیرنده های خاص "NkB" را مسدود می كنند، به موش ها دادند، به رفتار عادی بازگشتند.
علاوه بر این، آنها توانستند ببینند كه Tac2 در مناطق مختلف مغز چگونه متفاوت عمل می كند. به صورت خاص، سركوب Tac2 در آمیگدال، ترس مداوم را برطرف كرد، اما بر پرخاشگری تاثیری نداشت. در حالیكه سركوب Tac2 در هیپوتالاموس نتیجه معكوس داشت و پرخاشگری را حذف نمود، اما ترس مداوم را از بین برد.
محققان بر این باورند كه این پیشرفت ممكن است نتایج مثبتی در درمان بیماری های روانی در انسان داشته باشد. تاكنون، درمان های روان شناختی اغلب بر روی سیستم های انتقال دهنده عصبی مانند سروتونین و دوپامین كه در سراسر مغز گردش می كنند، متمركز شده بود. ازاین رو از بین رفتن آنها می تواند برخی عوارض جانبی ناخواسته را هم تولید كند.
با یافته های فعلی، درمان های حاصل ممكن است دقیق تر، موضعی و احیانا با عوارض جانبی كمتر باشد.
این مطالعه در مجله Cell انتشار یافته است.
5656
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب