چرا با افزایش سن سرعت حرکت ما کم می شود؟
بازار مقاله: هنگامی که سن بیشتر می شود، کاهش تدریجی سرعت و چابکی بدن ما غیرعادی نیست. خواه قدم زدن آرام در اطراف محله باشد یا دستیابی به کنترل تلویزیون، حرکات ما با افزایش سن کاهش پیدا می کند. بدین سبب سوال این است که چه چیزی موجب این تغییر می شود؟ مطالعه ای که توسط مهندسان دانشگاه کلرادو بولدر(CU Boulder) رهبری می شود، به این پرسش قدیمی پاسخ می دهد.
به گزارش بازار مقاله به نقل از ایسنا، این مطالعه که در مجله JNeurosci انتشار یافته است، یکی از نخستین مطالعاتی است که بطور تجربی دلیلهای کندی حرکت را در بین بزرگسالان بالای ۶۵ سال بررسی نموده است. پژوهشگران دریافتند که افراد مسن ممکنست تا حدودی کندتر حرکت کنند، برای اینکه برای آنها برای حرکت کردن باید انرژی بیشتری نسبت به افراد جوان صرف کنند.
به نقل از اس اف، علا احمد(Alaa Ahmed)، یکی از نویسندگان این مطالعه، استاد دانشکده مهندسی مکانیک پاول ام رادی می گوید: نحوه حرکت ما، از حرکات چشم گرفته تا راه رفتن و صحبت کردن، دریچه ای به روی پیری و پارکینسون می گشاید. ما در تلاشیم تا اساس عصبی آنرا درک نماییم.
برای این مطالعه، پژوهشگران از شرکت کنندگانی در محدوده سنی ۱۸ تا ۳۵ و ۶۶ تا ۸۷ سال خواستند تا یک کار ساده را انجام دهند: دستیابی به یک هدف روی صفحه نمایش که شبیه به انجام یک بازی ویدیویی بود. با تحلیل و بررسی الگوهای این دستیابی ها، پژوهشگران کشف کردند که بنظر می رسد افراد مسن تر حرکات خودرا تحت وضعیت خاصی تغییر می دهند تا منابع انرژی محدودتر خودرا حفظ کنند.
دکتر اریک سامرساید(Erik Summerside)، سرپرست تیم تحقیقاتی، که دکترای خودرا در حوزه یکپارچه سازی دریافت کرده است، می گوید: همه ما، چه جوان و چه پیر، ذاتا بدنبال دریافت بیشترین پاداش از محیط خود و در عین حال به حداقل رساندن میزان کوشش برای انجام این کار هستیم.
این مطالعه دو فرضیه را در مورد اینکه چرا سالمندان کندتر حرکت می کنند، بررسی کرد.
اولین مورد نشان میدهد که عضلات افراد مسن ممکنست با کارایی کمتری کار کنند و کالری بیشتری بسوزانند در صورتیکه وظایف مشابه جوانان را انجام می دهند. مورد دوم پیشنهاد می دهد که پیری ممکنست مدار پاداش در مغز انسان را تغییر دهد، برای اینکه افراد دوپامین کمتری تولید می کنند که یک ماده شیمیایی در مغز است که مسئول ایجاد احساس رضایت بعد از انجام یک کار محسوب می شود.
در طول این آزمایش، شرکت کنندگان از یک بازوی رباتیک برای حرکت مکان نما به سمت هدفی روی صفحه کامپیوتر استفاده کردند. اگر موفق می شدند، پاداش کوچکی مانند انفجار هدف و پخش صدای «بینگ بینگ» دریافت می کردند. هر دو گروه سنی زمانی که فهمیدند این صدا را خواهند شنید زودتر به هدف خود رسیدند، اما به روش های مختلف به این هدف رسیدند. بزرگسالان جوان تر دست های خودرا سریع تر به سمت پاداش حرکت می دهند، در صورتیکه بزرگسالان مسن تر عمدتاً زمان واکنش خودرا بهبود می بخشند.
هنگامی که پژوهشگران وزنه ای هشت پوندی را به بازوی رباتیک شرکت کنندگان جوان اضافه کردند، تفاوت بین دو گروه سنی ناپدید شد که توجه پژوهشگران را برانگیخت.
دکتر رابرت کورتر(Robert Courter)، سرپرست تیم تحقیق، توضیح می دهد: بنظر می رسد که مغز می تواند تغییرات بسیار کوچکی را در میزان انرژی که بدن مصرف می کند تشخیص دهد و حرکات ما را برمبنای آن تنظیم می کند. حتی زمانی که فقط با چند پوند اضافی حرکت می کنید، واکنش سریع تر به گزینه ای ارزان تر برای رسیدن به پاداش تبدیل شد، بدین سبب جوانان روشی مشابه افراد مسن را تقلید کردند.
یافته ها نشان می دهند که بنظر می رسد هزینه های کوشش برای رسیدن، عامل تعیین کننده در کاهش حرکت افراد مسن است. در صورتیکه این مطالعه نمی تواند بطور کامل مراکز پاداش مغز را به عنوان مقصر رد کند، اما اگر دانشمندان بتوانند مکان و نحوه ظهور این تغییرات از بدن را شناسایی کنند، ممکنست بتوانند درمان هایی را برای کاهش تلفات پیری و بیماری ایجاد کنند.
احمد می گوید: با کنار هم گذاشتن همه این موارد، نتایج ما نشان میدهد که هزینه های کوشش برای رسیدن به هدف، حرکت افراد مسن تر را کُند می کند.
این تحقیق بطور بالقوه می تواند ابزارهای جدیدی را برای تشخیص طیف وسیعی از بیماریها همچون بیماری پارکینسون، ام اس، افسردگی و اسکیزوفرنی در اختیار پزشکان قرار دهد. همانطور که ما به کشف رازهای پیری و حرکت ادامه می دهیم، مطالعاتی مانند این ما را یک گام به درک و پرداختن به چالش های ناشی از افزایش سن نزدیک تر می کند.
منبع: marketdoc.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب