تشخیص شدت کووید-۱۹ با بررسی تراکم یک پادتن
به گزارش بازار مقاله پژوهشگران ˮدانشگاه لوزانˮ در بررسی جدید خود نشان داده اند که با بررسی تراکم یک پادتن میتوان شدت کووید-۱۹ را تشخیص داد.
به گزارش بازار مقاله به نقل از ایسنا و به نقل از نیوز مدیکال نت، پژوهش جدیدی که در "دانشگاه لوزان"(UNIL) سوئیس انجام شده است، نشان داده است تراکم پادتنی که ضد "کروناویروس سندروم حاد تنفسی ۲" (SARS-CoV-2) عمل می کند، می تواند نشانگری برای تشخیص شدت بیماری کووید-۱۹ باشد.
کووید-۱۹ بعنوان یک بیماری خفیف بدون علامت یا "سندروم زجر حاد تنفسی"(ARDS) ظاهر می شود. این بیماری اغلب دو مرحله ای است و سندرم زجر حاد تنفسی چند روز بعد از بروز نشانه های خفیف به علت انتشار سیتوکین های پیش التهابی ایجاد می شود. ازاین رو، پژوهشگران حدس می زنند که واکنش ایمنی حاصل از پادتن ها امکان دارد در شدت بیماری نقش داشته باشد. بنابراین، ارزیابی ابتدایی شدت کووید-۱۹ و پیشبینی نتیجه آن می تواند به بهینه سازی مراقبت ها و منابع پزشکی کمک نماید.
پژوهشگران در این پروژه، واکنش پادتن "ایمونوگلوبولین جی"(IgG) را در گروهی از بیماران مبتلا به کووید-۱۹ که در بیمارستان بستری شده بودند، ارزیابی کردند. همه بیماران بستری شده، به نشانه های حاد تنفسی مبتلا بودند.
طبقه بندی بیماران برپایه شدت بیماری صورت گرفت و وضعیت گروههای طبقه بندی شده بدین شرح بود؛ بدون اکسیژن درمانی، دریافت اکسیژن از راه ماسک یا کانولای بینی، دریافت اکسیژن با جریان بالا یا تهویه غیرتهاجمی، تهویه مکانیکی، تهویه مکانیکی و پشتیبانی از اندام و مرگ. بیماران به سه دسته خفیف، متوسط و شدید تقسیم شدند.
داده های بالینی، دموگرافیک و آزمایشگاهی در ارتباط با بیمار، از پرونده های الکترونیکی سلامت به دست آمدند. نمونه های سرم بیماران، در ایام اول، هفتم و چهاردهم بعد از ورود به آزمایش گرفته شد.
پژوهشگران از ۷۰ بیمار مبتلا به کووید-۱۹ که در بیمارستان دانشگاه لوزان بستری شده بودند، آزمایش گرفتند و ۱۹ نفر از آنها را در گروه خفیف، ۲۹ نفر را در گروه متوسط و ۲۲ نفر را در گروه شدید قرار دادند. نیمی از افراد گروه شدید، در بخش مراقبت های ویژه بستری شدند. تعداد مردان این گروه، بیشتر از زنان بود و میانگین سنی آنها ۶۰ سال بود. گروه متوسط، دیس لیپیدمی و چاقی را نشان دادند؛ در حالیکه افراد گروه شدید اغلب به تنگی نفس و سرفه مبتلا بودند.
تراکم ایمونوگلوبولین جی با عنایت به شدت بیماری، به صورت قابل توجهی متفاوت بود. در موارد خفیف، تراکم ایمونوگلوبولین جی، نسبتا ثابت و پایین باقی ماند. در مقابل، در موارد متوسط و شدید، میزان ایمونوگلوبولین جی اندازه گیری شده، تا ۱۴ روز از زمان آغاز نشانه های بیماری افزوده شد و بعد از آن هم سطح آن بالا باقی ماند.
همچنین، این آزمایش توانست احتیاج به تهویه تهاجمی را پیش بینی نماید. از ۲۸ بیمار دارای تراکم بالای ایمونوگلوبولین جی، هشت بیمار به لوله گذاری فوری نیاز داشتند، ۱۰ بیمار طی دوره بستری شدن در بیمارستان احتیاج به تهویه مکانیکی داشتند و بقیه به تهویه نیازی پیدا نکردند.
پژوهشگران مشاهده نمودند که بیشتر بیماران هنگام پذیرش، تراکم بالای ایمونوگلوبولین جی را داشتند و به مرور زمان، دو الگوی مشخص از تراکم این پادتن را پیدا کردند. افراد گروههای متوسط و شدید، واکنش های سرولوژیک بالا و پایداری داشتند؛ در حالیکه در موارد خفیف، این تراکم پایین بود. لازم به ذکر است که تراکم ایمونوگلوبولین جی در افراد گروه شدید هنگام پذیرش در بیمارستان، به صورت قابل توجهی بالاتر از سطح آن در گروه متوسط یا خفیف بود.
یافته های این پژوهش نشان می دهند که تعیین تراکم ایمونوگلوبولین جی هنگام پذیرش در بیمارستان می تواند به شناسایی بیمارانی که در معرض خطر نتایج شدید کووید-۱۹ قرار دارند، کمک نماید.
این پژوهش، در مجله "Viruses" به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب