پاسداشت م مؤید مردی از تبار قلم در گیلان
به گزارش بازار مقاله ایرنا- محمد حسین مهدوی(م. مؤید) مردی از تبار قلم روز یکشنبه در پاسداشت حرمت قلم، و به همت نهاد کتابخانه های عمومی کشور به صورت مجازی در گیلان تجلیل شد.
محمدحسین مهدوی (م. مؤید) هفتم تیر ماه ۱۳۲۲ در نجف در خانواده ای اهل شعر و ادبیات، از پدری لاهیجی و مادری رودسری به دنیا آمد و از پدرش (آیت الله حاج شیخ محمد مهدوی لاهیجی) دیوان شعری به یادگار مانده است.
مؤید در سال ۱۳۸۲ برای کتابش با عنوان "گلی اما آفتابگردان" موفق به دریافت جایزه نخست کتاب سال شعر ایران از جانب معتبرترین جایزه غیر دولتی شعر ایران ( کارنامه) شد.
کاش جوانان از گذشته قهر نکنند!
م. مؤید در این مراسم مجازی ضمن ابراز خرسندی از برنامه تبار قلم به همت نهاد یاد شده اظهار داشت: خوشحالم در این جهان ناپایدار در زیر فشار ستم های بیکران انسانی که اینک دیگر خویش را خدا می داند تبار قلم را رقم زدند و به من، کتاب و کتاب خوانی توجه کردند.
وی خاطرنشان کرد: کودکی من در نجف با کتاب گذشت چون در خانه ما تنها چیزی که فراوان بود کتاب بود و من با کتاب بازی می کردم و ای کاش! حالا هم چنین بود و این جدایی وحشتناک بین جوانان و کتاب بوجود نمی آمد.
مؤید افزود: ای کاش!جوانان از گذشته قهر نکنند، به متن ها توجه داشته باشند و از این دستگاه نامیمون (موبایل) گریز داشته باشند و نگذارند جای کتاب را بگیرد.
وی از نسل نو خواست به چفت و بست و موسیقی کلمات اهتمام داشته باشند تا افق ها به سمت خواندن و دریافت داشتن و بازده داشتن باز شود.
م. مؤید که مهر ماه ۱۳۹۵ از سید عباس صالحی وزیر وقت ارشاد و فرهنگ اسلامی، به پاس سال ها فعالیت ادبی اش نشان درجه یک هنری دریافت کرد؛مجموعه شعرهای مگر با لبخند ماه، گلی اما آفتابگردان، تو کجاست؟، سیماب های سیمین، پروانه بی خویشی من، بی خوانش پرندگان، نرگس هنوز، سه بار می گویم گل سرخ، دستاس هنوز می چرخد، پندار آبی، به سپیدی تاج محل، درخشش شبانه سیب سیاه، غزلواره های هزار، آوند، ساعت هنوز گل سرخ است و مجموعه نثر حسین علی تابحال از مؤید به چاپ رسیده است.
تبار قلم شاخصه اقتدار فرهنگی
مدیر کل کتابخانه های عمومی گیلان در این مراسم مجازی اظهار داشت: برگزاری ویژه برنامه «از تبار قلم» در ادامه رویکرد نهاد کتابخانه های عمومی کشور در توجه به اهمیت و ارج گزاری به نویسندگان و اهالی فرهیخته دانش و نخبگان کشور بعنوان یکی از شاخصهای اقتدار فرهنگی برگزار می شود؛ نگاهی که پیش از این با برگزاری برنامه هایی چون «چهل قلم» و «راویان بالندگی» مورد توجه این نهاد بوده است.
پریسا کرمی اضافه کرد: نهاد کتابخانه های عمومی در کنار ترویج فرهنگ کتابخوانی دغدغه پاسداشت و معرفی مفاخر را دارد تا الگویی برای نسل نو باشد و آنان را به داشته ها و هویت خویش آگاه سازد.
وی ضمن اشاره به اجرای برنامه هایی چون چهل قلم، راویان بالندگی و هدهد سفید اظهار داشت: اجرای چنین برنامه هایی و همینطور ایجاد محافل ادبی اولویت این نهاد است تا با هم افزایی مجموعه های فرهنگی گامی مثمر در حوزه ترویج فرهنگ کتاب و کتاب خوانی و همینطور ارج نهادن به داشته های فرهنگی خویش داشته باشیم.
کرمی عنوان کرد: برگزاری ویژه برنامه مجازی سراسری «از تبار قلم» در جهت تجلیل از خدمات ارزشمند فرهنگی مفاخر است که این دفعه نوبت به تجلیل از استاد محمد حسین مهدوی(م. مؤید) به میزبانی اداره کل کتابخانه های عمومی استان گیلان رسیده است.
کرمی اظهار داشت: طبق اعلام دبیرخانه برگزاری ویژه برنامه «از تبار قلم»، همچون معیارهای انتخاب نویسندگان در این محفل دارا بودن شاخص هایی چون تعداد تألیفات پرارزش و اثرگذار در حوزه موضوعی، دارا بودن خصوصیت های برتر آثار منتشره از نویسندگان در پنج سال گذشته، استقبال عمومی از تالیفات نویسنده و همینطور داشتن تناسب و خصوصیت های لازم برای خرید و عرضه آثار در کتابخانه های عمومی استان است.
م. مؤید ادبیات فارسی را با حضور در مدرسه ایرانی ها عراق فرا گرفت و از چهارده سالگی به سرودن شعر پرداخت. وی اولین بار شعر خویش را در انجمن ادبی «خوشه» چاپ کرد و بعد، آثار بیشتری از وی در جزوه شعر و همینطور مجله فردوسی در طول سالهای دهه چهل منتشر شد.
اسماعیل نوری علا در کتاب «صور و اسباب شعر» خود، شعر م. مؤید را به لحاظ سبک شعر به جریان شعری موج نو و شعر حجم متعلق می داند. وی همینطور عضو اولین کانون نویسندگان ایران بود که به همت جلال آل احمد تأسیس شد و در آن شاعران و نویسندگان دیگری چون محمد علی سپانلو، سیمین دانشور، رضا براهنی و دیگران حضور داشتند. احمید میر احسان از منتقدان برجسته ادبیات علاوه بر نگارش مقالات مختلف در نقد و ستایش شعر موید وی را شاعر آوانگارد شیعه خوانده است.
زندگی نامه خود نوشت م. مؤید
سایه اولی بود آن سایه/بام سیب بود آنجا که من در آن زاده شدم، هفت تیر ۱۳۲۲/نجف اشرف. زادگاهم گاهواره هارمونیک از تابش و آوا و آوانوشت بود/کتابخانه پدر مهد کودکی ام بود/نواخت چشم بود/پدر ایرانی روحانی و مادر زار از ستم بارگی جهان و سیاه پوش همیشه. /موسیقی خوابگاهم در سکوت نیمه شبان ترنم های محرمانه بود/پدر نیایش می کرد/گاهی از تن هموار و آبی ترنم ها دریا باری از صدای کلام و چرخش فروچگان اشک بر می آمد و چنان بالا می گرفت که صدای فروچگان آنرا می شنیدم. /
تا سیکل اول دبیرستان آنجا بودم. ایرانیان، دبستان و دبیرستان به نام علوی ایرانی ها داشتند و من از آنجا داد و ستد کلمات را آغار کردم/و همین نام علوی ایرانی ها کار خودش را کرد/پس آنگاه به ایران آمدم، به لاهیجان و تا کنون در آن به سر می برم، مگر یازده سال که اینجا و آنجا بودم؛ به ماموریتهای اداری یا تحصیل دانشگاهی که در اصفهان سپری شد. /
از آنجا/از بام سیب، شگرف. شگفتی واژه گلنار شد و کمی ماه آغاز شد/در صحن امیر مؤمنان پدر شگفتی را با با...(روشنی طلعت تو ماه ندارد) سریان فرمود/و گام به گام دست دل و جانم را می گرفت: کاری به کار چیزهای دیگر نداشته باش. حرفهایش به کنار سلاست گفتارش را بگیر. / ایرج میرزا می گفت/و به همین سان/نشریات ایرانی به وفور می رسیدند/آنگاه نیما دریافت شد و دیگران/که فرزندان ناخلفش از فرزندان خلفش خلف تر بودند/و آنجا هم نازک الملایکه بود و نزار قبانی و شعر ترجمه/به ایران که رسیدم می دانستم سرایش دارم/شاملو و فروغ به بسیاری و شاملو و احمدی به شدت حضور داشتند/و من این شدم که نیست.
اما همچنان نشان طعم گندم، دامن مرا گرفته است و من هم چنان گرفتار می نوازم...
منبع: marketdoc.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب