محافظت از ایمپلنت های پزشكی با كمك پوشش های پروتئینی
به گزارش بازار مقاله پژوهشگران آمریکایی تلاش دارند پوشش های جدیدی از جنس پروتئین عرضه کنند که می توانند از صدمه دیدن ایمپلنت ها پیشگیری کنند.
به گزارش بازار مقاله به نقل از ایسنا و به نقل از نانومگزین، رسوب کردن، یک پدیده طبیعی است که گرایش پروتئین های موجود در آب را برای چسبیدن به سطوح مجاور توصیف می کند. این همان چیزی است که باعث می شود رسوبات ناخواسته پروتئین هنگام تولید بعضی از مواد غذایی یا روی ایمپلنت های پزشکی تشکیل شوند و به شکست آنها بینجامند. پژوهشگران "موسسه پلی تکنیک رنسلیر" (RPI) آمریکا تلاش دارند از این فرایند که یک چالش همیشگی به حساب می آید، برای ایجاد یک رویکرد همه جانبه و در دسترس برای اصلاح سطوح جامد بهره برداری کنند.
"هلن ژا" (Helen Zha)، سرپرست این پژوهش اظهار داشت: هدف از این پژوهش، توسعه روشی است که حدودا تحمل هر ماده ای را داشته باشد و ما به واسطه آن بتوانیم سطوحی را اصلاح نماییم که اصلاح کردن آنها به دشواری صورت می گیرد.
"اصلاح سطح مواد" (Surface Modification)، اغلب برای محافظت از یک ماده یا ابزار و تقویت آن لازم است. برای نمونه، امکان دارد که در کاربردهای زیست پزشکی، یک پوشش سطح لازم باشد تا بدن بتواند ایمپلنت را بپذیرد و از رشد باکتری جلوگیری شود.
"دیپاک واشیشت" (Deepak Vashishth)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: شاید روش جدید پروفسور "ژا" برای ابداع پوشش های کارآمدتر و زیست سازگار، اثر قابل توجهی بر حوزه سلامت انسان داشته باشد.
روند متداول اصلاح سطح مواد، اغلب به شیمی پیچیده، تجهیزات پرهزینه و مواد شیمیایی خطرناک نیاز دارد. در مقابل، "ژا" و گروهش از "فیبروئین ابریشم" (Silk Fibroin) استفاده کردند تا لایه ای در مقیاس نانو را روی سطح یک جسم ایجاد کنند. این روش فقط به یک ظرف آزمایشگاهی معروف به بشر، آب، نمک و پروتئینی نیاز دارد که به قول "ژا"، آنرا ایمن، سازگار با محیط زیست و قابل دستیابی می کند.
"ژا" افزود: ما در واقع این پوشش را از سطح خود ماده پرورش می دهیم. این به ما امکان می دهد تا بدون احتیاج به عوامل مضری که با محیط زیست سازگار نیستند، به پوشش هایی بسیار نازک و چسبنده دست یابیم.
"ژا" و گروهش نشان داده اند که این روش می تواند مؤثر باشد و در خیلی از موارد حتی مزایای درمانی ایمپلنت را افزایش دهد. "ژا" اظهار داشت: ما دریافتیم که با استفاده از این پوشش، سلول های عصبی بهتر به هم متصل می شوند و سلول های عصبی بیشتری را روی چارچوب مورد استفاده گسترش می دهند. این مورد در نهایت می تواند به بهبود نتایج بالینی در ترمیم عصب منجر شود.
اهمیت این پژوهش می تواند فراتر از پروتئین مورد استفاده "ژا" و آزمایشگاه او باشد. وی ادامه داد: این روش را میتوان برای هر تعداد پروتئین و درشت مولکول به کار برد.
این پژوهش در مجله "ACS Biomaterials Science & Engineering" به چاپ رسید.
منبع: marketdoc.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب