سری بهانه شادی های كوچك مردم مازندران
به گزارش بازار مقاله پسوند « سَری » در فرهنگ مازندرانی بهانه ای برای شادی است و در اغلب شئون زندگی مردم این خطه دیده می شود.
به گزارش بازار مقاله به نقل از ایرنا، لباس بومی و محلی مازندرانی ها به تنهایی شادی آور است ؛ لباسی مملو از رنگ های مختلف روشن که تبلور شادی و نشاط در بین مازندرانی ها است. باآنکه این لباس حالا در بعضی مراسم خاص و صرفاً برای یادآوری پوشیده می شود و تبدیل به کالای لوکس در ویترین بعضی از کمدها شده، اما آن پیشینه فکری برای شادی هنوز ساری و جاری است.
نه فقط لباس مازندرانی ها بلکه کار کردن مازندرانی ها هم با شادی و حرکت های آیینی همراه است؛ آیین در ارتباط با نشاء، درو، پختن نان و مواردی از این دست با حرکاتی شادی آور برگزار می گردد.
این خرده فرهنگ، باز در خود خرده فرهنگ های دیگری دارد که یکی از آنها، رسوم مازندرانی ها برای شادی است. مازندرانی ها برای فرصت شادی دادن به یک موضوع، به آن پسوند «سَری» می دهند.
مثلا «گهری سَری» یا « گّره سَری » بهانه ای برای شادی کردن در زمانی است که نوزاد را برای نخستین بار در گهواره می خوابانند. در این مراسم بزرگان برای دیدن نوزاد می آمدند و چشم روشنی روی گهواره می گذاشتند.
«کلاه سری» هنگامی که مادر نوزاد را نزد خانواده خود می برد. هر یک از اعضای خانواده با بوسیدن نوزاد، هدیه به او می دادند. «دندون سری» هم برای زمانی بود که نوزاد دندان درمی آورد. «شونه سری» هنگامی که اصلاح موی سر داماد صورت می گرفت. «بار سری» زمانی که اولین بار محصول توسط چاروادار یا به زبان مازندرانی « چاربیدار » آورده می شد. البته از این اصطلاح برای بردن جهیزیه عروس هم استفاده می شد. «پِل سری» هنگامی که عروس و داماد می خواستند حرکت کرده و به سمت خانه خود روند، جوانان سر راه آنها را گرفته و از داماد هدیه ای می گرفتند تا راه را برای عبور باز کنند. «کِترا سری» هدیه ای که به آشپز عروسی داده می شود. «قلم سری» زمانی که می خواهند سندی بنویسند. «تاشه سری» زمانی که می خواهند قند عروسی را بشکنند. «اوسار سری» هدیه ای که در زمان فروش اسب می دهند. «کرس سری» در زمان فروش گوسفند و «شاخ سری» هنگام فروش بز هدیه می دادند. «چرخه سری» هم نام رسم شادی آوری است که هنگام برداشت پشم گوسفند صورت می گرفت.
پسوندها به خلق واژه کمک می کنند
اسدالله عمادی در کتاب «زبان مازندرانی از دوران باستان تا امروز»، پسوندهای زایا در زبان مازندرانی را مورد کنکاش قرار داده است. وی در بخشی از این کتاب می نویسد: زبان مازندرانی، زبانی زایا است. در این زبان مانند زبان فارسی، پسوندها به کمک زبان آمده، واژه ها و معنای تازه خلق می کنند. برخی از پسوندها مشترک با فارسی میانه، بخصوص زبان پهلوی اشکانی اند. گروهی از پسوندهای مازندرانی در زبان فارسی دیده نمی شوند، شاید هم برخی از آنها در گذر زمان به فراموشی سپرده شدند. شناخت این پسوندها در دستیابی به معنای واژه ها به ما یاری می رسانند.
عمادی در این رابطه به خبرنگار ایرنا اظهار داشت: تکواژ « سَر» پسوند مکانی است و در کلمه های دیگر هم دیده می شود و کلمات مشتق را تشکیل می دهد. «گهره سری» متشکل از گهره+سر+ی(نسبت) است به معنای کنار گهواره است و به مکان اشاره دارد، دیگر واژگان از این دست هم به همین منوال هستند.
این نویسنده معتقد است: پسوندهای زایا در زبان مازندرانی نشان می دهند چگونه این زبان، اندام واره زنده ای دارد و از چه توانایی نهفته ای برخوردار می باشد.
اما ریشه این شادی های مازندرانی در کجاست و چرا امروز به دنبال شادی در دوردست می گردیم. شادی عنصری درونی و بسیار نزدیک در میان مازندرانی ها است و باآنکه امروز راه گم کرده ایم اما با رجوع به خویشتن می توان باردیگر این شادی ها را به دست آورد.
جشن های بومی عامل پیوند اقوام
یک فعال فرهنگی و رسانه ای در گفت و گو با ایرنا با اشاره به اینکه بیشتر جامعه شناسان در قرن اخیر راجع به جشن و شادی اظهار نظر کرده اند، اظهار داشت: اوایل قرن بیستم « امیل دورکیم »، جشن ها و جشنواره های بومی و محلی را مانند سیمانی که اقوام را به هم پیوند می زند تعبیرکرده بود، این گونه تعبیرها را جامعه شناسان ایرانی و خارجی هم داشته اند.
علی صادقی ضمن اشاره به اینکه در مازندران جشن هایی که داشتیم مقوم همبستگی ملی و قومی بوده و ریشه آن هم به اوضاع طبیعی، جغرافیایی، تاریخی و معیشتی مردم می رسد، اضافه کرد: این جشن ها یک سری خصوصیت های ثابتی داشتند و می توان گفت زیاده روی در خوردن و آشامیدن و خندیدن از خصوصیت های ثابت این جشن ها بوده است. در برخی از جشن ها و بازی ها با اجرای نمایش به سخره گرفتن قدرت و حکومت را می بینیم، تظاهر به سرکشی و نافرمانی می کردند.
شادی در آیین های مذهبی
وی با اشاره به اینکه مازندرانی ها حتی در آیین های مذهبی هم جشن و شادی دارند، اظهار داشت: بعنوان نمونه در ماه رمضان رسم داریم پدر و مادر به فرزندی که برای اولین بار روزه می گیرد هدیه می دهند و سبب شادی اش می شوند. از آن بعنوان «روزه بنونی» یا «روزه بندونی» و در بعضی مناطق مازندران با عنوان " روزه مزد " یاد می شود و به آن کودک، گوسفند یا گوساله ای، ظرفی یا قابلمه ای هدیه می دادند و یا قطعه زمینی به نامش می کردند و هنوز هم این رسم را داریم.
این پژوهشگر فرهنگ مازندرانی خاطرنشان کرد: در محرم که بزرگترین سوگواری مذهبی ما است، اطعامی که می دهند و پذیرایی که می کنند در آن وجد و شادی است. بخش پذیرایی و خیرات جزو سوگ نیست جزو بخش نشاط آور این مراسم سوگواری است. در طول تاریخ با ما عجین بوده، در حالیکه فکر می نماییم شادی و نشاط کم داریم اما دغدغه معیشتی سبب شده به آن فکر نکنیم.
سری، سلسله ای از بهانه برای شادزیستن
وی با اشاره به اینکه بخشی از موضوعات نشاط آور مردم مازندران در پسوند «سَری» نهفته است، اظهار داشت: سری به معنای «متعلق به» و یا «مربوط به» است، مثل «تیرِک سَری». ساختن خانه ها در قدیم با چوب بود. آن روزی که صاحبخانه با کمک همسایه ها، اقوام و استاد نجار محلی، تیرک های چوبی خانه را سر هم می کردند و بر می افراشتند، شیرینی محلی یا غذایی تهیه شده و به اسم تیرک سری توزیع می شد.
صادقی ضمن اشاره به اینکه روزی که نشاء در شالیزار آغاز می شد با شیرینی ویژه تری پذیرایی می کردند و به آن «نشاء سری» می گفتند، تصریح کرد: مقراض سری از دیگر بهانه های مازندرانی ها برای برگزاری جشن و شادی بود.
این پژوهشگر فرهنگ مازندرانی با اظهار این که بهانه برای شادی کردن در مازندران بسیار فراوان و فراتر از پسوند سری بوده است، توضیح داد: مثلا مراسمی به نام «درزی شو» داریم. این مراسم چند روز پیش از مراسم عروسی برگزار می گردد و ماجرای آن این گونه است که خیاط به خانه عروس و داماد می رفت و لباس عروس و داماد و پدر و مادر عروس و داماد را می دوخت، زمانی که خیاط می خواست پارچه را برش بزند عنوان می کرد که قیچی برای بریدن این پارچه احتیاج به شیرینی دارد، انعامی می گرفت و به آن مقراض سری می گفتند و همین سبب شادی بود.
وی با اشاره به اینکه در گذشته وقتی خانواده ای صاحب فرزند می شد، روز در گهواره گذاشتن نوزاد، اقوام را دعوت کرده و شادی می کردند و به آن «گَهره سری» می گفتند، اظهار نمود: عروسی به تنهایی جشن بزرگی است که پر از موضوعات برای جشن های کوچک تر است، این جشن های کوچک مانند پازلی هستند که یک طرح بزرگتر را شکل می دهند، «کلک سری» یکی از این موضوعات است، لحظه ای که عروس وارد خانه داماد می شد، پدر داماد گوسفندی قربانی می کرد و معمولا گوشتش را جوانان می بردند. «قند به داهون» از دیگر خرده جشن های عروسی است، لحظه ای که داماد عروس را به خانه می آورد، داماد و عروس در دهان همدیگر عسل می گذاشتند شادی می کردند.
صادقی با تکیه بر این که بهانه تراشیدن برای شادی کردن در تمامی ابعاد زندگی مازندرانی ها جریان داشت، اظهار داشت: در خرید و فروش هم این گونه خرده فرهنگ ها را برای شادی کردن داریم. مثلا چوبدار به خانه افراد محلی می رفت تا گاو بخرد و وقتی که می خواست گاو را ببرد، طنابی به گردن گاو می بستند، پولی به بچه صاحبخانه می داد بابت اینکه در این زمان از گاو مراقبت کرده است به آن «رَسِن سری» می گفتند.
وی با اشاره به اینکه پیدا کردن موضوعات و مفاهیمی که آدم با آن شاد باشد خیلی سخت نیست، اضافه کرد: حتما نباید حساب پر و وضع مالی خیلی خوب داشت تا لزوما شاد باشیم، اینها ارتباطی به شادی ندارد چه بسیار کسانی که این امکانات را دارند اما از شادی درونی برخوردار نیستند به نظرم باید موضوعات را ساده گرفت.
این پژوهشگر تصریح کرد: در مازندران حتی برای حمام رفتن هم آداب شادی داشتند، به دنبال شادی در جاهای دور نگردیم اگر به پیشینه بومی خودمان رجوع نماییم می بینیم چقدر راحت شاد می شدند و می دانیم که مازندرانی ها شب نشینی های خیلی ساده و شادی داشتند.
قبل از کرونا هم شادی را در جای دیگری جست و جو می کردیم، در داشتن خانه لوکس و خودروی لاکچری، خریدن تلفن همراه به روز، تهیه لوازمی که شاید سالی یک مرتبه هم از آن استفاده نمی کردیم، هزینه می کردیم اما باز شاد نبودیم. حالا کرونا معضل شاد نبودنمان را مضاعف کرده است. عزیزانی را از دست می دهیم و چون فرصت سوگواری به شکل سنتی فراهم نیست بر این غم افزوده می شود. عزیزانی را از دست می دهیم و سوگواری عمومی به وجود می آید، مرگ علی انصاریان شاید یکی از این موارد باشد که باعث سوگواری جامعه شد.
شادی در کنار ما است و باآنکه به علت انتشار کرونا باید از تجمع، جلوگیری کرده و دورهم نشینی و جشن ها را به زمانی پس از کرونا موکول نماییم، اما باید با چشم های بازتری این شادی ها را ببینیم و بازشناسایی نماییم. شادی که برآمده از فرهنگ ما باشد باآنکه کمرنگ شود اما گم نمی گردد.
به قول لسان الغیب «بی دلی در همه احوال خدا با او بود/ او نمی دیدش و از دور خدایا می کرد». شادی در همه احوال مازندرانی ها وجود دارد و باید با چشم جان دیده شود.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب